پیام تسلیت

«جادوی لبخند»

رسول گلپایگانی

چشم­هایش را شست

همه چیز را تَر دید

همان تردید همیشگی

( مرحوم دکتر مجتبی دماوندی)

از وقتی خبر بیماری سخت استاد را شنیدم، خیلی با خودم کلنجار رفتم تا با آقای دکتر تماس بگیرم؛ بالاخره با خودم کنار آمدم و به دکتر پیام دادم و جویای حالش شدم، آرامم کرد، مرگ را تقدیر زندگی و به چگونه زیستن اشاره کردند. این شعر بالا را سال­ها پیش در کلاس خوانده بودند و از ماها خواستند که یادداشت نکنیم ولی من در ذهنم تا حدودی نگه داشته بودم، شعر را برای دکتر فرستادم و شعر را اصلاح فرمودند و دوباره برایم فرستادند. بعد از این گفتگو دیگر نتوانستم با ایشان تماس بگیرم، یعنی توانش را نداشتم. تا اینکه دیروز یکی از دوستانم پیام داد: دکتر دماوندی رفت.

از دیروز که با دوستان و هم­کلاسی­ های قدیم حرف می­ زنیم، همه از حسن خلق و اخلاق­ مداری و خانواده دوستی آقای دکتر دماوندی صحبت می­ کنند و هیچ­کداممان هیچ خاطره ­ی بدی از ایشان در سر نداریم. دکتر مجتبی دماوندی عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی سال­ها در دانشگاه کردستان و البته دانشگاه سمنان و در گروه زبان و ادبیات فارسی تدریس کردند  و علاوه بر مباحث تخصصی ادبیات فارسی به دانشجویانشان حسن خلق و خانواده­دوستی هم آموختند. ایشان در روز ۲۰ آذرماه ۱۳۹۶ پس از یک دوره ­ی بیماری سخت، درگذشت و در قطعه­ ی نام آوران بهشت زهرا به خاک سپرده شد.

زبانم نمی­ چرخد که تسلیت بگویم، بی شک یادشان همواره در ذهن دوستدارانشان ماندگار خواهد بود.